dinsdag 27 september 2011
Ik spreek tot dat Ik Ben, dat ik ben
Laten we de metafoor van de zon aaan de hemel nemen.
Ook al zit er misschien een wolk voor de zon, de zon is niet uit de hemel verdwenen, of wel?
Er is niets dat jou ervan zou kunnen overtuigen dat de zon verdwenen is.
Realiseer je dat de zon zelf de wolk vormt.
De warmte van zijn schijnsel verdampt water,
er vormen zich wolken en de verwarmde lucht zet de wind in beweging.
De wolk zit niet aan de hemel vast, dus wordt hij weggeblazen.
De wolken condenseren weer en vallen als regen naar beneden.
Toch heeft de zon niets anders gedaan dan schijnen, waarna er wolken ontstonden.
Het is hetzelfde met het gewaarzijn dat jij bent. Het is zelfschijnend.
Er kan een wolk van gedachten zijn die het gewaarzijn schijnbaar blokkeren,
maar dat gewaarzijn is niet verdwenen.
Evenmin heeft zich ooit een gedachte aan de geest gehecht.
Geen enkele gedachte is daar vast blijven zitten;
de gedachten komen en gaan slechts.
Wij fixeren ons er echter op,
omdat we denken dat we een afzonderlijke eenheid zijn.
Het is de ik-gedachte die zich fixeert op een andere gedachte.
Het denken bevecht dus altijd het denken,
verzet zich tegen het denken.
En dat is strijd en ons gevoel van afgescheidenheid.
(Bob Adamson)
woensdag 21 september 2011
Onze droom te leven...
Onze droom te leven liep bevleugeld voor ons uit en wij hadden er een eendere en vreemde glimlach voor, afgesproken in onze zielen, zonder elkaar aan te kijken, zonder meer van elkaar te weten dan de gesteunde aanwezigheid van een arm tegen de aandacht vol overgave van de andere arm die hem voelde. Ons leven had geen innerlijk. Wij waren uitwendig en anderen. Wij kenden elkaar niet, alsof wij aan onze zielen waren verschenen na een reis door dromen.
We waren de tijd vergeten en de immense ruimte was klein geworden voor onze aandacht. Achter die nabije bomen, die verre wijnstokkeri, die laatste bergen aan de kim, zou daar iets werkelijks zijn, iets dat de open blik waard was die men geeft aan de dingen die bestaan… In het wateruurwerk van onze onvolmaaktheid gaven regelmatige druppels droom irreële uren aan… Niets heeft zin, mijn verre lief, behalve de wetenschap hoe aangenaam het is te weten dat niets zin heeft…
We waren de tijd vergeten en de immense ruimte was klein geworden voor onze aandacht. Achter die nabije bomen, die verre wijnstokkeri, die laatste bergen aan de kim, zou daar iets werkelijks zijn, iets dat de open blik waard was die men geeft aan de dingen die bestaan… In het wateruurwerk van onze onvolmaaktheid gaven regelmatige druppels droom irreële uren aan… Niets heeft zin, mijn verre lief, behalve de wetenschap hoe aangenaam het is te weten dat niets zin heeft…
De stilstaande beweging der bomen; de onrustige kalmte der bronnen; de ondefini eerbare adem van het innerlijke ritme der levenssappen; het langzarne schemeren der dingen, dat van binnenuit lijkt te komen om handen van geestelijke eensgezindheid te geven aan het verre triest worden, zo nabij aan de ziel, van de hoge stilte van de hemel; het vallen der bladeren, ritmisch en zinloos, druppels van mijmering, waarin het landschap alles is voor onze oren en triest wordt als een herinnerd vaderland in ons - dat alles omgordde ons onzeker als een gordel die loslaat.
We beleefden daar een tijd die niet kon verlopen, een ruimte waarvan men niet hoefde te denken haar te kunnen meten. Een verlopen buiten de tijd, een uitgestrektheid die de wetten der realiteit in de ruimte niet kende… Wat voor uren, o zinloze metgezellin van mijn weerzin, wat voor uren van gelukkige rusteloosheid veinsden onze uren daar!…
Uren van geestelijke as, dagen van ruimtelijk verlangen, innerlijke eeuwen van uiterlijk landschap… En wij vroegen ons niet af waarvoor dat alles was, want we genoten van de wetenschap dat het nergens voor was.
Uren van geestelijke as, dagen van ruimtelijk verlangen, innerlijke eeuwen van uiterlijk landschap… En wij vroegen ons niet af waarvoor dat alles was, want we genoten van de wetenschap dat het nergens voor was.
(Fernando Pessoa)
zondag 18 september 2011
Gewaarzijn zonder alles te evalueren
Wil je de wereld veranderen? En als je nu eens bij jezelf begon?
Wat zou je ervan zeggen om eerst zelf getransformeerd te worden?
Maar hoe bereik je dat? Door observatie. Door inzicht.
Met geen enkele bemoeienis of oordeel van jouw kant.
Omdat je niet kunt begrijpen waar je over oordeelt.
Er is niets zo heerlijk als gewaar te zijn.
Zou je liever in duisternis leven? Zou je liever handelen en je niet van je daden bewust zijn,
praten en je niet van je woorden bewust zijn?
Zou je liever naar mensen luisteren en je niet gewaar zijn wat je hoort,
of dingen zien en je niet gewaar zijn waar je naar kijkt?
De grote Socrates zei: 'Een onbewust leven is niet de moeite waard om te leven.'
Dat is een waarheid als een koe. De meeste mensen leven geen bewust leven.
Ze leven een mechanisch leven, mechanische gedachten
– meestal die van iemand anders –
mechanische emoties, mechanische handelingen, mechanische reacties.
Wil je zien hoe mechanisch je eigenlijk bent?
'Goh, dat is een mooi overhemd dat je aanhebt.' Dat hoor je graag.
Alsjeblieft! Het gaat over een overhemd! Je bent trots op jezelf als je zoiets hoort.
Er zijn mensen die naar mijn centrum in India komen en zeggen:
'Wat een mooie plek, wat een mooie bomen'
(waar ik helemaal niet voor verantwoordelijk ben), wat een heerlijk klimaat.'
En meteen voel ik me fijn, totdat ik me erop betrap dat ik me fijn voel
en tegen mezelf zeg: 'Hé, kun je je zoiets doms voorstellen?'
Ik ben niet verantwoordelijk voor die bomen;
ik was niet verantwoordelijk voor het kiezen van de locatie.
Ik heb het weer niet besteld; het kwam gewoon.
Maar 'ik' kwam er even tussen, dus voel ik me goed.
Ik voel me goed over 'mijn' cultuur en 'mijn' land. Hoe dom kun je zijn? Dat meen ik.
Ik krijg te horen dat mijn grote Indiase cultuur zoveel mystici heeft voortgebracht.
Ik heb hen niet voortgebracht. Ik ben niet verantwoordelijk voor hen.
Of ze zeggen tegen mij: 'Dat land van u en zijn armoede – het is walgelijk.'
Ik schaam me dan. Maar ik heb dat niet zo gemaakt. Wat is hier aan de hand?
Heb je er ooit over nagedacht?
Men zegt tegen je: 'Ik vind u heel charmant,' dus voel je je fantastisch.
Ik krijg een positieve aai (daarom heet het: 'Ik ben oké, jij bent oké).
Ik ga nog eens een boek schrijven; de titel zal zijn:
Ik ben een achterlijke gladiool, jij bent een achterlijke gladiool.
Dat is het meest bevrijdende, het mooiste ter wereld,
als je openlijk toegeeft dat je een idioot bent. Het is heerlijk.
Als mensen me vertellen dat ik ongelijk heb, zeg ik:
'Wat verwacht je anders van een domkop?'
Ontwapend, iedereen moet ontwapend worden.
In de laatste bevrijding ben ik een domkop en ben jij een domkop.
Wat meestal gebeurt is: ik druk op een knop en jij bent vrolijk;
ik druk op een andere knop en je bent bedrukt. En jij bent net zo.
Hoeveel mensen ken je die het niets doet of ze geprezen worden of beschuldigd?
Dat is niet menselijk, zeggen we. Menselijk wil zeggen dat je een aapje moet zijn,
zodat iedereen je staart kan omdraaien en jij doet wat je hoort te doen.
Maar is dat menselijk? Als jij me charmant vindt,
betekent het dat jij op dat moment in een goede bui bent, meer niet.
Wat zou je ervan zeggen om eerst zelf getransformeerd te worden?
Maar hoe bereik je dat? Door observatie. Door inzicht.
Met geen enkele bemoeienis of oordeel van jouw kant.
Omdat je niet kunt begrijpen waar je over oordeelt.
Er is niets zo heerlijk als gewaar te zijn.
Zou je liever in duisternis leven? Zou je liever handelen en je niet van je daden bewust zijn,
praten en je niet van je woorden bewust zijn?
Zou je liever naar mensen luisteren en je niet gewaar zijn wat je hoort,
of dingen zien en je niet gewaar zijn waar je naar kijkt?
De grote Socrates zei: 'Een onbewust leven is niet de moeite waard om te leven.'
Dat is een waarheid als een koe. De meeste mensen leven geen bewust leven.
Ze leven een mechanisch leven, mechanische gedachten
– meestal die van iemand anders –
mechanische emoties, mechanische handelingen, mechanische reacties.
Wil je zien hoe mechanisch je eigenlijk bent?
'Goh, dat is een mooi overhemd dat je aanhebt.' Dat hoor je graag.
Alsjeblieft! Het gaat over een overhemd! Je bent trots op jezelf als je zoiets hoort.
Er zijn mensen die naar mijn centrum in India komen en zeggen:
'Wat een mooie plek, wat een mooie bomen'
(waar ik helemaal niet voor verantwoordelijk ben), wat een heerlijk klimaat.'
En meteen voel ik me fijn, totdat ik me erop betrap dat ik me fijn voel
en tegen mezelf zeg: 'Hé, kun je je zoiets doms voorstellen?'
Ik ben niet verantwoordelijk voor die bomen;
ik was niet verantwoordelijk voor het kiezen van de locatie.
Ik heb het weer niet besteld; het kwam gewoon.
Maar 'ik' kwam er even tussen, dus voel ik me goed.
Ik voel me goed over 'mijn' cultuur en 'mijn' land. Hoe dom kun je zijn? Dat meen ik.
Ik krijg te horen dat mijn grote Indiase cultuur zoveel mystici heeft voortgebracht.
Ik heb hen niet voortgebracht. Ik ben niet verantwoordelijk voor hen.
Of ze zeggen tegen mij: 'Dat land van u en zijn armoede – het is walgelijk.'
Ik schaam me dan. Maar ik heb dat niet zo gemaakt. Wat is hier aan de hand?
Heb je er ooit over nagedacht?
Men zegt tegen je: 'Ik vind u heel charmant,' dus voel je je fantastisch.
Ik krijg een positieve aai (daarom heet het: 'Ik ben oké, jij bent oké).
Ik ga nog eens een boek schrijven; de titel zal zijn:
Ik ben een achterlijke gladiool, jij bent een achterlijke gladiool.
Dat is het meest bevrijdende, het mooiste ter wereld,
als je openlijk toegeeft dat je een idioot bent. Het is heerlijk.
Als mensen me vertellen dat ik ongelijk heb, zeg ik:
'Wat verwacht je anders van een domkop?'
Ontwapend, iedereen moet ontwapend worden.
In de laatste bevrijding ben ik een domkop en ben jij een domkop.
Wat meestal gebeurt is: ik druk op een knop en jij bent vrolijk;
ik druk op een andere knop en je bent bedrukt. En jij bent net zo.
Hoeveel mensen ken je die het niets doet of ze geprezen worden of beschuldigd?
Dat is niet menselijk, zeggen we. Menselijk wil zeggen dat je een aapje moet zijn,
zodat iedereen je staart kan omdraaien en jij doet wat je hoort te doen.
Maar is dat menselijk? Als jij me charmant vindt,
betekent het dat jij op dat moment in een goede bui bent, meer niet.
zaterdag 10 september 2011
Het pad van dharma
Sterker dan duizend zinloze uitingen
is één zinvol woord
dat bij het aanhoren
vrede schenkt.
Groter in de strijd
dan het overwinnen van
duizenden tegenstanders
is het overwinnen van jezelf.
Beter dan honderd jaar leven
zonder het Doodloze te zien
is één enkel jaar leven
en het Doodloze zien.
Wie het verkeerde voor waar houdt
en het ware voor onwaar,
luistert niet naar zijn hart.
Hij laat zich leiden door begeerte.
Wie in het verkeerde het verkeerde ziet
en oog heeft voor het ware,
leeft vanuit zijn hart.
Hij laat zich leiden door zijn ware aard.
is één zinvol woord
dat bij het aanhoren
vrede schenkt.
Groter in de strijd
dan het overwinnen van
duizenden tegenstanders
is het overwinnen van jezelf.
Beter dan honderd jaar leven
zonder het Doodloze te zien
is één enkel jaar leven
en het Doodloze zien.
Wie het verkeerde voor waar houdt
en het ware voor onwaar,
luistert niet naar zijn hart.
Hij laat zich leiden door begeerte.
Wie in het verkeerde het verkeerde ziet
en oog heeft voor het ware,
leeft vanuit zijn hart.
Hij laat zich leiden door zijn ware aard.
(Dhammapada; de woorden van Boeddha)
zaterdag 3 september 2011
Onkenbaar
Het is niet zo dat je, wanneer je bij dit niemandsland en nietsland
- of zo je wilt, dit luilekkerland - aankomt,
in een doodlopende straat terecht komt,
in een gebied zo non-existent
dat het geen betekenis zou kunnen hebben
en geen interesse zou kunnen wekken.
Juist het tegendeel.
Juist uit de diepten van dat onkenbare
stroomt het gekende zonder rede en zonder beperking,
dat onvoorstelbare zaad van ieder leven
en ieder denken - ook deze gedachte erover.
Hoe ik ook zoek, ik kan geen beslissing of beslisser vinden,
geen ideeën, gevoelens of indrukken die van mij zijn
- geniaal of dom - helemaal geen geest,
maar alleen dit naakte bewustzijn of wakker zijn,
waarvan je zou kunnen zeggen dat het volmaakt stom,
waardeloos, incompetent en idioot is.
Maar toch, wat nodig is komt uit de diepte omhoog
op het moment dat het zou moeten.
In de hemel ontdek je hoe het rustig
vanuit de afgrond opwelt.
Probeer het uit, leer het te vertrouwen,
en reken er steeds meer op.
Dit is een nooit aflatende inspiratie
voor een niet-persoon.
(Douglas Harding)
Abonneren op:
Posts (Atom)