maandag 31 augustus 2009
Gedachtenstroom
Je moet proberen de stroom van gedachten even te onderbreken, zonder de voorbije gedachten in stand te houden, zonder nieuwe gedachten te vormen. Zo blijf je, al is het maar even, in het huidige moment in een staat van wakker-zijn, vrij van storende gedachten. Langzaamaan lukt het deze helderheid te behoeden en langer te laten duren. Zolang de golven van een meer in beweging zijn, blijft het water troebel. Zodra de golven tot rust komen, bezinkt het slijk en wordt het water weer doorzichtig. Dat geldt ook voor de opdringerige gedachten: zodra die tot rust komen, wordt de geest 'doorzichtiger' en dan wordt het gemakkelijker om de ware aard der dingen te ontdekken.
Je moet ook de aard van de dwangmatige gedachten onderzoeken. Denk bijvoorbeeld aan een sterke emotie: iemand heeft ons kwaad gedaan of, in tegendeel, we verlangen sterk naar iemand. Je laat die emotie toe in je bewustzijn en je gaat er vervolgens analytisch en beschouwend mee om. Aanvankelijk word je gedomineerd door die gedachte; zij komt bij herhaling terug. Maar waar komt haar kracht vandaan? Zij is toch niet vanuit zichzelf in staat om schade aan te richten? Waar was de gedachte, voordat zij bij je opkwam? Wat zijn haar kenmerken? Is ze plaatsbepaald? Welke vorm heeft zij? Welke kleur? En als ze weg is uit ons hoofd, waar is zij dan? Die gedachte die ons zo obsedeerde, is volledig weg. Ze is niet meer te 'pakken', niet aan te wijzen. Dan kom je in een stadium van een beschouwend 'niet-gevonden'. Dat noemen we technisch het erkennen van de leegheid van gedachten. Dat is een staat van innerlijke eenvoud, van heldere verlichting, ontdaan van alle concreetheid. Het verlichte bewustzijn is vrij van de dwang van gedachten. Als dit proces van bevrijding voor iemand na lange oefening een tweede natuur is geworden, kunnen gedachten losgelaten worden op het moment dat ze opkomen; ze verontrusten en onderwerpen je geest niet meer. Ze komen op en verdwijnen zoals het spoor dat je trekt, wanneer je met je vinger in water een tekening maakt
(Mathieu Ricard)
De stilte
Er komt een moment waarop je merkt
dat de stilte helemaal niet opgezocht hoeft te worden,
dat ze er allang was
vlakbij,
ja, dat wij haar met ons meedroegen
in het zachtmoedig bezig zijn van ons lichaam,
in zijn geduldige reis door de tijd.
De stilte hoeft nooit zelf te reizen,
zij valt altijd samen met haar doel
en haar wachttijden kan niemand meten.
*
De stilte bestiert de geluiden
houdt ze in bewaring,
zorgt voor hen gedurende hun korte leven
en laat hen nooit in de steek.
Zelfs de meest ingetogen geluiden,
die zich niet opdringen
en nauwelijks weet hebben van zichzelf;
krijgen in de stilte de hun toegemeten tijd
zoals het zachte krabben van nagels over de vloer
toen de hond zijn poten al dromend bewoog
of het geritsel uit de mierenhoop
toen de grote trek begon in de zonnewarmte
van een ochtend in april.
Geduldig te zijn als de steen
in zijn afwachting van het mos,
diens traag tastende wortels
die in alle rust
hun houvast zoeken -
te weten dat iets je zoekt
en op je wacht
daarbinnen in de stilte,
dat je tenslotte wellicht
voor een soort ontmoeting zult staan,
voor een tastend begin.
dat de stilte helemaal niet opgezocht hoeft te worden,
dat ze er allang was
vlakbij,
ja, dat wij haar met ons meedroegen
in het zachtmoedig bezig zijn van ons lichaam,
in zijn geduldige reis door de tijd.
De stilte hoeft nooit zelf te reizen,
zij valt altijd samen met haar doel
en haar wachttijden kan niemand meten.
*
De stilte bestiert de geluiden
houdt ze in bewaring,
zorgt voor hen gedurende hun korte leven
en laat hen nooit in de steek.
Zelfs de meest ingetogen geluiden,
die zich niet opdringen
en nauwelijks weet hebben van zichzelf;
krijgen in de stilte de hun toegemeten tijd
zoals het zachte krabben van nagels over de vloer
toen de hond zijn poten al dromend bewoog
of het geritsel uit de mierenhoop
toen de grote trek begon in de zonnewarmte
van een ochtend in april.
Geduldig te zijn als de steen
in zijn afwachting van het mos,
diens traag tastende wortels
die in alle rust
hun houvast zoeken -
te weten dat iets je zoekt
en op je wacht
daarbinnen in de stilte,
dat je tenslotte wellicht
voor een soort ontmoeting zult staan,
voor een tastend begin.
(Carl-Erik af Geijerstam)
zaterdag 29 augustus 2009
Laat het verleden los
Roep geen spoken uit het ver verleden op, noch uit een vorig of het huidige leven. Wie een speurtocht onderneemt in zijn onbewuste loopt de kans te blijven ronddrentelen in de lagere gebieden van de geest, terwijl hij trachten moet daarboven uit te rijzen. Dit onderzoek kan tijdelijk verlichting schenken, maar is niet de opgave die ons gesteld is. Ons doel is voor altijd bevrijd te worden van de kwalen van het leven, zowel de fysieke als de mentale. Daartoe werd de mens geboren. Zijn opgave is boven alle gebieden uit tot die bovenbewuste staat te rijzen waar geen tijd of ruimte is. Daar alleen is men voorgoed verlost van elk verdriet of horigheid. Hulp van psychiaters kan direct van nut zijn doch zeker is dat zij niet permanent bevrijding schenkt. Kijk niet om naar verleden noch naar toekomst uit, maar leef voor altijd in de eeuwigheid, in het Eeuwig Nu...
(Swami Ramdas)
woensdag 26 augustus 2009
Leren is afleren
Als je op zoek bent naar antwoorden op principiële en essentiële vragen,
moet je eerst in staat zijn de oude huid van je af te pellen,
de pantsering die je door de heersende problemen,
de heersende mening wordt opgelegd;
in feite bevrijd je je van elke heerschappij,
die sociaal, religieus of cultureel geconditioneerd is.
Deconditioneren: afleren.
Beginnen - en eindigen - met de zelfkennis,
die je als enige antwoord kan geven
op vragen naar het Wie je bent,
Wat doe je hier eigenlijk?
en Wat maak je ervan
- het Wie Wat Waar en Hoe van het bewustzijn,
dat Zijn Eigen Wetten Maakt.
moet je eerst in staat zijn de oude huid van je af te pellen,
de pantsering die je door de heersende problemen,
de heersende mening wordt opgelegd;
in feite bevrijd je je van elke heerschappij,
die sociaal, religieus of cultureel geconditioneerd is.
Deconditioneren: afleren.
Beginnen - en eindigen - met de zelfkennis,
die je als enige antwoord kan geven
op vragen naar het Wie je bent,
Wat doe je hier eigenlijk?
en Wat maak je ervan
- het Wie Wat Waar en Hoe van het bewustzijn,
dat Zijn Eigen Wetten Maakt.
En hoe eerder je dan tegen enkele geheime,
zogenaamde natuur- of levenswetten aanloopt,
hoe beter: je zult er in de loop der jaren
genoeg mee te maken krijgen!
Zie ze als Inwijding!
zogenaamde natuur- of levenswetten aanloopt,
hoe beter: je zult er in de loop der jaren
genoeg mee te maken krijgen!
Zie ze als Inwijding!
(Simon Vinkenoog)
vrijdag 21 augustus 2009
Ken uzelf
Ken wat u uzelf noemt.
Ken hoe u het mysterie bekleedt met uw ogen.
Voelt u het trillen van het ragfijne tintelende wonder,
dat u steeds weer tracht te verpakken
in het bekende van gisteren ?
Ken u zelf.
Zie de gedwongen duizendvoudige herhaling die u uzelf aandoet,
Ken u zelf.
Zie de gedwongen duizendvoudige herhaling die u uzelf aandoet,
doordat u 'ik' zegt tegen wat u niet bent.
Zie hoe dit 'ik' zich in tijd en ruimte bij elkaar krabbelt en voortzet.
Het wil blijven bestaan, het wil niet door de poort.
Geef het terug.
Zie hoe dit 'ik' zich in tijd en ruimte bij elkaar krabbelt en voortzet.
Het wil blijven bestaan, het wil niet door de poort.
Geef het terug.
Het was een oog dat zag, een mond die proefde.
Geeft het terug aan de proever, terug aan de ziener,
Geeft het terug aan de proever, terug aan de ziener,
en geef het zien terug aan het zicht.
Ga de poort door waarboven staat:
Ga de poort door waarboven staat:
Ken U Zelf.
Maar voordat u de poort doorgaat,
Maar voordat u de poort doorgaat,
moet u ook dit loslaten: het kennen.
Werp het van u, want kennis brengt tot de poort,
Werp het van u, want kennis brengt tot de poort,
maar verhindert de gang door de poort.
(Hanneke Korteweg)
Wat ik zeker weet
Ik ben hier.
Het feit dat ik hier ben is eigenlijk het enige dat ik zeker weet.
Er is niets anders dat ik weet of kan weten,
behalve dan dat ik hier ben.
De rest is allemaal onderdeel van een verhaal,
allemaal onzin, iets om na te komen of aan vast te houden.
Maar ik ben hier en daar ben ik absoluut zeker van.
Geen mens ter wereld kan mij over de zekerheid
dat ik hier ben op andere gedachten brengen.
Er is geen lering, geen trancetoestand, geen hypnose, geen siddhi,
noch een kracht die me ervan kan overtuigen dat ik niet besta.
Er zijn krachten die me kunnen afleiden,
me op een bepaalde manier kunnen vermaken
of mijn gemoedstoestand kunnen beïnvloeden,
maar er is geen kracht, waar ook ter wereld
— zelfs die van God niet —
die kan bewerkstelligen dat ik ga geloven dat ik niet hier ben.
Het feit dat ik hier ben is eigenlijk het enige dat ik zeker weet.
Er is niets anders dat ik weet of kan weten,
behalve dan dat ik hier ben.
De rest is allemaal onderdeel van een verhaal,
allemaal onzin, iets om na te komen of aan vast te houden.
Maar ik ben hier en daar ben ik absoluut zeker van.
Geen mens ter wereld kan mij over de zekerheid
dat ik hier ben op andere gedachten brengen.
Er is geen lering, geen trancetoestand, geen hypnose, geen siddhi,
noch een kracht die me ervan kan overtuigen dat ik niet besta.
Er zijn krachten die me kunnen afleiden,
me op een bepaalde manier kunnen vermaken
of mijn gemoedstoestand kunnen beïnvloeden,
maar er is geen kracht, waar ook ter wereld
— zelfs die van God niet —
die kan bewerkstelligen dat ik ga geloven dat ik niet hier ben.
(John Sherman)
dinsdag 18 augustus 2009
Je Ware Natuur
Niets is alles
Alles is niets.
De zoeker
verschijnt in het Ene
Als je nergens over nadenkt
ben je alles.
Ieder probleem
is slechts een gedachte.
Jij bent oneindig bewustzijn
buiten tijd en ruimte
geïdentificeerd met een verhaal.
Jij bent niet de gedachte
maar de ruimte waarbinnen alles oprijst.
Er is geen ego, geen persoon, geen verleden, geen toekomst.
Slechts gedachten die nu opkomen.
Iedere vraag roept een volgende vraag op.
Kijk naar de ruimte waarin de vragen oprijzen.
Alles wat je kunt waarnemen
is het gezochte.
Alles wat gebeurt is perfect,
tenzij je erover nadenkt.
Bewustzijn wordt niet geboren, zal niet sterven en is onkwetsbaar.
En dat is wat je bent.
Pas als de zoeker zeker weet dat hij niet bestaat
zal het gezochte gevonden worden.
(Roeland de Looff)
http://www.dirah.org/
maandag 17 augustus 2009
zaterdag 15 augustus 2009
Heilig
Het Leven is heilig. Heilig is, wat in de Eeuwigheid besloten ligt. De ware Openbaring, die voor geen enkele verleiding zwicht. Het wacht. Het roept in ons hart. Het is een Stem zonder woorden. Heel zacht. Maar uiteindelijk de allergrootste Kracht die, buiten de tijd staand, op iedere mens wacht. Het Weet. Eindeloze mogelijkheden liggen in dit Weten besloten. Maar die deur blijft voor de mens die denkt te weten, gesloten. Ja het Leven is heilig. En zonder bevruchting met dit Leven alles zo oppervlakkig. Maar voor wie de diepte in durft te gaan, voor wie werkelijk het leven meer en meer wil leren verstaan, zal de deur naar de ware Kennis open gaan. Maar daarvoor zal alles wat schijn is, moeten onder gaan. Zal het ik moeten onder gaan, een intense zuivering moeten ondergaan. Zodat uiteindelijk de Nieuwe Mens kan op staan.
(Kagib)
donderdag 13 augustus 2009
Carnaval des levens
De violen zingen, de fluiten lokken en in de verte klinken door het tromgeroffel de klokken. De maskerade van het leven begint! Is die ook niet voor jou begonnen, kleine Veronika? Lijkt het niet alsof de mensen langzamerhand een ander uiterlijk krijgen? Zij dragen vreemde kleren, fraaier of lelijker dan vroeger en zij hebben maskers voor het gezicht die ze vroeger niet droegen. Of heb je juist tot nu toe de maskers gezien en hebben de mensen ze nu afgezet om je aan te kijken zoals ze werkelijk zijn?
Ach, kleine Veronika, zo zelden weten we in het leven of iemand een masker draagt of dat hij zijn masker heeft afgelegd. En wanneer dragen wij zelf een masker en wanneer niet? Het carnaval van het leven is een verwarde dans. We lachen en wenen, we hopen en dwalen, we haten en beminnen in de wisselende figuren van die dans, zonder echter te weten wie we zelf zijn. Er zijn zoveel maskers. Wie zal ze doorgronden? Het is vaak heel moeilijk, kleine Veronika. Het uur dat we alles zonder masker zullen zien, is ons laatste uur. Dan dansen we niet meer in het carnaval van het leven.
(Manfred Kyber)
Licht en sluiers
Op een moment dat een mens zondigt, is hij in de 'wereld van scheiding' en dan staat ieder detail op zichzelf. Kwaad is dan volledig kwaad en beschikt over de eigenschap schade te veroorzaken. Maar als een mens uit liefde boetvaardig is, dan schijnt er op hem het kosmisch licht van de 'wereld van eenheid' waar alles is samengevoegd tot een een-zijn: en in dit algehele samenbinden is er geen kwaad als zodanig, want het kwade gaat samen met en geeft toon aan het goede, en brengt dit tot een zelfs hogere waarde (...).
Het is de functie van de rechtschapenen, de heiligen in de wereld, te erkennen dat het zuivere licht voor de wereld te sterk is om te kunnen verdragen. Daarom is het noodzakelijk dat er veel sluiers zijn die het licht verzachten, en deze sluiers zijn wat wij kennen als het kwaad en zijn oorzaken. Deze sluiers hebben hun plaats in de totale ordening en orde van de wereld. Onze moeilijkheid is dat wij, die een beperkt waarnemingsvermogen van de intensiteit van het licht hebben, niet in staat zijn te zien dat al het kwaad slechts een sluier is die nodig is om de stroom van licht te regelen.
(Abraham Isaac Kook)
Jij die in mij woont
Jij die in mij woont met de kracht als van een opspuitende bronwel, vol sprankelend, leven gevend water. Ik heb het - tot mijn schade en schande - klaar gekregen (wie laat nu het meest vrij?) om jaar na jaar stenen te verzamelen en daarmee die bronwel in mij te begraven onder puin en gruis en eigen drukdoenerij.
Ik moet Jou weer opgraven in mij, opdelven in mijn diepste diep, het schilderijtje van mijn wezen, mijn gelaat grondig laten restaureren van jarenlang vuil. Jij hebt er Jouw gezicht in uitgetekend, daar waar Jij verblijf houdt, diep in mij. Wanneer krijg jij het klaar om Jouw beeltenis in mijn wezen weer van blijdschap te laten stralen in dat verfrissend, opspattend bronwater, daar diep, heel diep in mij verborgen? Kom, trek me naar binnen, blijf kloppen aan de poort want ook mijn oren zijn doof geworden, blijf schijnen in de nacht want de blindheid van mijn ogen is bijna totaal.
Kom, delf op mijn ware gelaat, maak mij mooi, maak van mij Jouw liefste mens, ik kan niet meer zonder Jou, Jij die woont in mij, opborrelende Minne - kracht wassend water dat leven doet. Kom, leef je uit in mij.
Kom, leef je uit in mij.
Ik moet Jou weer opgraven in mij, opdelven in mijn diepste diep, het schilderijtje van mijn wezen, mijn gelaat grondig laten restaureren van jarenlang vuil. Jij hebt er Jouw gezicht in uitgetekend, daar waar Jij verblijf houdt, diep in mij. Wanneer krijg jij het klaar om Jouw beeltenis in mijn wezen weer van blijdschap te laten stralen in dat verfrissend, opspattend bronwater, daar diep, heel diep in mij verborgen? Kom, trek me naar binnen, blijf kloppen aan de poort want ook mijn oren zijn doof geworden, blijf schijnen in de nacht want de blindheid van mijn ogen is bijna totaal.
Kom, delf op mijn ware gelaat, maak mij mooi, maak van mij Jouw liefste mens, ik kan niet meer zonder Jou, Jij die woont in mij, opborrelende Minne - kracht wassend water dat leven doet. Kom, leef je uit in mij.
Kom, leef je uit in mij.
(Jan van Ruusbroec)
dinsdag 11 augustus 2009
vloei
geef je over
aan het leven
vloei
en dans
het ritme
van je hart
ontwaakin het centrum
van je wezen
vloeiend
wild
chaotisch
helder
golvend zacht
vol met liefde
stralend
in de stilte
die je bent
spontaan
aanwezig
voel je
levenskrachtversmelten
met het Al
(Leen Kuiper)
Geest van de Roos
Ik ben de geest van een roos
die je droeg naar een dans,
zweef, zweef met mij
naar eindeloze diepten van geluk,
dans, dans met mij
in onbeteugelde vreugde,
glimlach, lach, heb lief,
want ik ben de geest van een roos
die je droeg naar een dans die nacht,
slaap, droom, hoop,
leef, roep, kus
mijn bloedrode bloembladeren
druk ze aan je kostbare lippen,
ik ben de geest van een roos
zacht en teder omhelzend
je geurige boezem
in deze nacht vol liefde
ik ben de geest van een roos...
die je droeg naar een dans,
zweef, zweef met mij
naar eindeloze diepten van geluk,
dans, dans met mij
in onbeteugelde vreugde,
glimlach, lach, heb lief,
want ik ben de geest van een roos
die je droeg naar een dans die nacht,
slaap, droom, hoop,
leef, roep, kus
mijn bloedrode bloembladeren
druk ze aan je kostbare lippen,
ik ben de geest van een roos
zacht en teder omhelzend
je geurige boezem
in deze nacht vol liefde
mijn liefde
mijn kind
pad naar onsterfelijkheid,mijn enige
ik ben de geest van een roos...
(Vernie February)
vrijdag 7 augustus 2009
De wereld is de weg
De verschijnende wereld,
de veranderlijke, vergankelijke wereld
'is' de weg.
De weg waarop alle gebeurtenissen
en alle ontmoetingen,
met mensen en met dingen,
met geluk en liefde,
met verdriet en pijn,
met lichten en duisternissen,
van langere en kortere duur,
onherroepelijk leiden
tot de uiteindelijke ontmoeting
en eenwording met ons zelf,
met ons onsterfelijke zelf,
door ontmaskering van ons ego.
En de weg daarheen
gaat door de wereld,
door ons dagelijkse zelf,
door ons lichaam,
door ons werk heen.
Maar gaat ons ego eromheen,
tegen de wereld tegen moeilijkheden in,
accepteren we gebeurtenissen niet,
vluchten we ervan weg.
Alles zal tot ons terug blijven keren,
tot we begrepen hebben,
dat we er doorheen zullen moeten gaan.
En we er doorheen gaan,
zonder ons te verdedigen.
Door wie we liefhebben heen
en door onze tegenstander,
door onze strijd, onze kracht
en door onze zwakte heen.
Maar als we weten
dat we niet stil moeten staan,
omdat de wereld de weg is
die we moeten gaan.
Dan hoort het erbij,
dan kunnen we het aan,
wat er ook gebeurt.
Onze last wordt dan lichter,
want de hemel komt dichter,
bij wie niet meer stil blijft staan.
Dan wordt elke dag weer nieuw,
wordt weer de moeite waard.
Zo groeiend eenworden met God,
brengt God weer terug op aard.
de veranderlijke, vergankelijke wereld
'is' de weg.
De weg waarop alle gebeurtenissen
en alle ontmoetingen,
met mensen en met dingen,
met geluk en liefde,
met verdriet en pijn,
met lichten en duisternissen,
van langere en kortere duur,
onherroepelijk leiden
tot de uiteindelijke ontmoeting
en eenwording met ons zelf,
met ons onsterfelijke zelf,
door ontmaskering van ons ego.
En de weg daarheen
gaat door de wereld,
door ons dagelijkse zelf,
door ons lichaam,
door ons werk heen.
Maar gaat ons ego eromheen,
tegen de wereld tegen moeilijkheden in,
accepteren we gebeurtenissen niet,
vluchten we ervan weg.
Alles zal tot ons terug blijven keren,
tot we begrepen hebben,
dat we er doorheen zullen moeten gaan.
En we er doorheen gaan,
zonder ons te verdedigen.
Door wie we liefhebben heen
en door onze tegenstander,
door onze strijd, onze kracht
en door onze zwakte heen.
Maar als we weten
dat we niet stil moeten staan,
omdat de wereld de weg is
die we moeten gaan.
Dan hoort het erbij,
dan kunnen we het aan,
wat er ook gebeurt.
Onze last wordt dan lichter,
want de hemel komt dichter,
bij wie niet meer stil blijft staan.
Dan wordt elke dag weer nieuw,
wordt weer de moeite waard.
Zo groeiend eenworden met God,
brengt God weer terug op aard.
(Willy Perizonius)
Als de nevelen optrekken...
Als de nevelen optrekken
verschijnt de zon
als de schors weggenomen wordt
verschijnt het hout
als het denken verwijderd wordt
verschijnt het hart
als het hart zichzelf heeft opgelost
verschijnen de goden
als de goden vervluchtigen
verschijnt het goddelijke
als stof en geest verzwinden
verschijnt de ongrond.
Zuiver u
want zuiver zijt ge
laat los
want er is niets vast te houden
wees niets meer
want alles zijt ge al.
(Erik van Ruysbeek)
Abonneren op:
Posts (Atom)