Ons leven is uiteindelijk onze eigen verantwoordelijkheid. Er zijn vele dingen waarover we geen zeggenschap hebben en waarvoor we niet verantwoordelijk zijn. Maar we zijn verantwoordelijk voor hoe we op omstandigheden reageren. En uitsluitend onze reactie bepaalt of die omstandigheid ten goede of ten kwade wordt gekeerd. Vaak reageren we automatisch, door in de verdediging te gaan of innerlijk in elkaar te krimpen in plaats van creatief op een mens of een situatie te reageren. Gedachteloze reacties brengen zelden begrip of intimiteit tussen mensen teweeg. Aangezien we allemaal naar intimiteit hunkeren, kan het ons voordeel opleveren om het erop te wagen te leren hoe we onszelf uit die automatische piloot krijgen en bewust onze reactie kunnen kiezen. Wanneer we bewust en creatief onze respons leren kiezen, zijn we vrijer om een leven van voortdurende groei en meer geluk op te bouwen.
De meesten van ons zullen moeten toegeven dat we piekmomenten hebben gekend, die zo ver buiten de tijd stonden dat verleden en toekomst leken weg te smelten in vergetelheid. Verloren in een zonsondergang; totaal opgaand in het spel van maanlicht op het water van een zwarte, peilloos diepe vijver; weggedreven uit het zelf en de tijd in de vervoerende omhelzingen van een geliefde... Wie heeft nooit het tijdloze ervaren? Wat hebben al deze ervaringen gemeen? Het lijkt alsof in al die ervaringen de tijd is opgeschort, omdat we volledig opgaan in het huidige moment... Het huidige moment is een tijdloos moment, en een tijdloos moment is een eeuwig ogenblik - een moment dat verleden noch toekomst kent, voor noch na, gisteren noch morgen. Opgaan in het huidige moment betekent dus een duik in de eeuwigheid, een door de spiegel stappen in de wereld van het Ongeborene en het Onsterfelijke.
We treden de duisternis binnen, we zoeken inwijding, teneinde rechtstreeks te weten hoe de wortels van alle wezens met elkaar verbonden zijn - hoe die relatie tot uitdrukking komt in termen van onderlinge afhankelijkheid en tenslotte hoe alle verschijnselen in elkaar aanwezig zijn. Ja, de wortels van alle levende dingen zijn verbonden. Diep in de grond van het bestaan vormen ze een wirwar en omhelzen elkaar... Als we dieper kijken, ontdekken we dat we niet beschikken over een afgescheiden identiteit van het zelf, een zelf dat niet zon en wind, aarde en water, schepsels en planten, en anderen omvat. We kunnen niet bestaan zonder de aanwezigheid en steun van de onderling verbonden cirkels van de schepping - de geosfeer, de biosfeer, de hydrosfeer, de atmosfeer en de sfeer van onze zon. Allemaal zijn ze verwant met ons; we zijn voor ons bestaan van elk van de sferen afhankelijk.
Ik heb een strooien hut gebouwd die niets van waarde bevat. Na het eten ontspan ik en geniet van een dutje. Toen de hut klaar was, verscheen er vers onkruid. Nu hij langer bewoond is, heeft het onkruid alles overwoekerd. De persoon in de hut leeft hier rustig, niet gehecht aan binnen, buiten of iets ertussen. Op plekken waar wereldse mensen leven, leeft hij niet. Processen die wereldse mensen waarderen, waardeert hij niet. De hut is weliswaar klein, maar hij omvat de hele wereld. In enkele vierkante meters verlicht een oude man alle vormen en hun aard. Bodhisattva's van het Grote Voertuig bezitten een onwankelbaar vertrouwen. Een gemiddeld of eenvoudig iemand vraagt zich onwillekeurig af: zal zo'n hut wel standhouden? Vergankelijk of niet, de oorspronkelijke meester is aanwezig, hij dwaalt niet noord of oost, zuid of west. Er is niets dat deze stevige basis van duurzaamheid kan overtreffen.
Je ziel heeft zijn eigen lied. Jouw unieke energie en doel worden tot uitdrukking gebracht via je talenten, je liefhebberijen en je visioenen. Als je in contact bent met je vreugde en ernaar handelt, voelt je hart zich vervuld en is je leven lonend. Als je niet in contact bent met de dingen waarvan je houdt, voel je je leeg, is je leven frustrerend en vraag je je af wat je hier doet. Maar ook als je wordt afgeleid door angsten en moeilijkheden van de wereld, leeft het lied nog steeds in jou. De melodie zit dieper in je ziel gegrift dan welke ervaring ook. Op je reis door problemen, omwegen of tegenslagen, is je innerlijke gids je loods die je aanspoort om door te gaan en stralend te voorschijn te komen. Bij een grote uitdaging treedt je innerlijk weten met ongeëvenaarde kracht naar voren. Al je levenslessen helpen je om weer contact te maken met de muziek van je ziel. Het kan zijn dat anderen proberen je hùn lied te laten zingen in plaats van je eigen lied. Als je dat doet, wordt je rancuneus en verlies je je stem. Om hem weer terug te krijgen, moet je terugkeren naar jouw waarheid en ernaar handelen. Verloochen jouw expressie nooit ten gunste van die van een ander. Je kunt iemand anders in harmonie brengen en steunen, maar doe dat niet ten koste van je eigen geluk. Je kunt anderen het beste dienen door hen aan hun lied te herinneren. Oordeel, straf en machtsspel helpen niet; die jagen mensen alleen maar verder weg van hun vreugde en maken pijn en zelfvernietigend gedrag alleen maar erger. Als iemand in moeilijkheden of in conflict is, help hem dan herinneren wie hij werkelijk is en dan zal hij er geen behoefte aan hebben om anderen te kwetsen. Authentieke zelfexpressie brengt genezing, verlossing en verlichting. Onthoud je lied en je krijgt een onweerstaanbaar charisma... en je vindt bovendien innerlijke vrede.
Hoe weinig ik van nut ben, Ik hef mijn vinger en laat Niet de kleinste streep achter In de lucht. De tijd doet mijn gezicht vervagen, Ze is reeds begonnen. Achter mijn voetstappen in het stof Wast de regen de straten blank Als een huisvrouw. Ik was hier. Ik ga voorbij Zonder spoor. De olmen langs de weg Wenken me toe hoe ik nader, Groen blauw gouden groet, En vergeten mij, Voordat ik voorbij ben. Ik ga voorbij – Maar misschien laat ik achter De zachte klank van mijn stem, Mijn lachen en mijn tranen En ook de groet van de bomen in de avond Op een stukje papier. En in het voorbijgaan Helemaal zonder bedoeling, Steek ik de een of andere Lantaarn aan In de harten aan de rand van de weg.
Een ziel heb je zo nu en dan. Niemand heeft haar ononderbroken en voor altijd. Dagen en dagen, jaren en jaren kunnen zonder haar voorbijgaan.
Soms verwijlt ze alleen in het vuur en de vrees van de kinderjaren wat langer bij ons. Soms alleen in de verbazing dat we oud zijn. Zelden staat ze ons bij tijdens slopende bezigheden als meubels verplaatsen en koffers tillen of een weg afleggen op knellende schoenen.
Bij het invullen van formulieren en het hakken van vlees heeft ze doorgaans vrij. Aan een op de duizend gesprekken neemt ze deel, maar zelfs dat is niet zeker, want ze zwijgt liever.
Wanneer ons lichaam begint te lijden en lijden, verlaat ze stilletjes haar post. Ze is kieskeurig: ziet ons liever niet in de massa, walgt van onze strijd om maar te winnen en van ons wapengekletter.
Vreugde en verdriet zijn voor haar geen verschillende gevoelens. Alleen als die twee zijn verbonden, Is ze bij ons.
We kunnen op haar rekenen wanneer we nergens zeker van zijn, maar alles willen weten.
Wat materiële zaken betreft houdt ze van de klokken met een slinger en van spiegels, die vlijtig hun werk doen, ook wanneer niemand kijkt.
Ze vertelt niet waar ze vandaan komt en wanneer ze van ons verdwijnt, maar lijkt zulke vragen beslist te verwachten.
Het ziet ernaar uit dat net als wij haar zij ons ook ergens voor nodig heeft.
Het huis van hoop is een luchtkasteel. Basis? Fundering? Drijfzand is een beter woord. Laat zorgen voor wat ze zijn. Geef liever de wijn weer door. Vannacht was ik aan de boemel toen uit de ongeziene wereld een engel tot mij kwam: Valk, koninklijke vogel, hoge nestenbouwer met je wijde blik. Deze stad met zijn kwellingen is geen geschikte plaats voor jou. Hoor je niet hoe de hemelpoorten zich openen, vol verlangen naar jou? Waarom hier blijven hangen in deze kerker van een stad? Hoor het advies van Hafiz en maak daden van mijn woorden, want wat ik hoorde van de engelgezant is een boodschap, als de wereld zo oud: Wees tevreden met het lot dat de Schikgodinnen je sponnen. Weg met die rimpels, maak je voorhoofd schoon. Trouw vind je niet in een wereld, zo wankel en zo week. De vrouw die naar je lonkt - duizend bruidegommen bedroog ze reeds - is een flirt, een oude heks. In een lach verbergt de roos haar doornen. Achter het nachtegalenlied klinkt een klacht zo zoet. In dit ondermaanse is treuren nog het meest gepast. Ben je jaloers op Hafiz en zijn laisser-faire? Arme rijmelaar, klaag je nog? Bedenk als je een publiek wilt verleiden met muziek, zo teer en zacht, dat dit een kunst is, een gave van God.
