 |
| Buddleja davidii |
dinsdag 26 juli 2016
Openstaan voor wat is
Als men honderd jaar geleden had geweten hoe we nu leven,
zou men ongetwijfeld gedacht hebben dat ieder mens nu gelukkig is.
Inmiddels hebben we wel zowat alles wat ons hartje begeert.
En zijn we nu gelukkig?
Nee, we zijn het nog steeds niet, en we zullen het ook nooit worden.
Het leven is totale kwetsbaarheid.
Laat de zee en de wolken spreken.
Maar steeds weer denken we: straks,
Inmiddels hebben we wel zowat alles wat ons hartje begeert.
En zijn we nu gelukkig?
Nee, we zijn het nog steeds niet, en we zullen het ook nooit worden.
Het leven is totale kwetsbaarheid.
Laat de zee en de wolken spreken.
Maar steeds weer denken we: straks,
als de kinderen het huis uit zijn
en ik met pensioen ben, dan…
Op het laatst sta je je eigen kist uit te zoeken
en denk je nog dat dat je gelukkig zal maken.
Het is een eindeloze frustratie en het staat volkomen
in tegenstelling tot wat spiritualiteit in haar essentie is:
openstaan voor wat is en daarin leven.
Is je hart liefdevol genoeg om te zien dat het 'ik' als individu
een schijngestalte is?
Zie je dat je in werkelijkheid oneindig veel omvattender bent
dan wat die schijngestalte suggereert?
Als dat zien je passie wordt,
is er eigenlijk niets meer nodig dan te doen
wat je in het leven te doen staat,
te leven zoals het zich aandient.
Enthousiasme, verwondering, vertedering, verdriet, vreugde,
gemis, angst, verwarring, ziekte, kwetsbaarheid
zijn de wezenlijke ingrediënten van het bestaan.
De onophoudelijke hang naar geluk,
die suggereert dat je aan de genoemde ingrediënten kunt ontsnappen,
frustreert het leven juist.
Hoe moet je in vredesnaam de persoon die je denkt te zijn,
maar waar je geen naam aan kunt verbinden, gelukkig maken?
Er zijn gelukkige ogenblikken die verschijnen in jou,
maar als het kind dat naar je lacht verandert in een kind dat sterft,
dan verschijnt er diep verdriet in je.
Dat is het leven.
De totale kwetsbaarheid die buiten elke interpretatie om
volkomen zichzelf is, dient zich elk ogenblik aan.
Als er in de spirituele zoektocht gesuggereerd wordt
dat ontsnappen aan die kwetsbaarheid mogelijk is,
noem ik dat boerenbedrog.
Dat soort uitspraken staat slechts in dienst van het bevestigen
en bestendigen van de bestaande hiërarchie,
van de ongelijkheid tussen de 'verlichte' en de 'niet-verlichte'.
In het besef van het ontbreken van elke hiërarchie zeg ik iets anders:
ga met me mee en laat de zee en de wolken spreken,
of de bomen in het bos.
Op het laatst sta je je eigen kist uit te zoeken
en denk je nog dat dat je gelukkig zal maken.
Het is een eindeloze frustratie en het staat volkomen
in tegenstelling tot wat spiritualiteit in haar essentie is:
openstaan voor wat is en daarin leven.
Is je hart liefdevol genoeg om te zien dat het 'ik' als individu
een schijngestalte is?
Zie je dat je in werkelijkheid oneindig veel omvattender bent
dan wat die schijngestalte suggereert?
Als dat zien je passie wordt,
is er eigenlijk niets meer nodig dan te doen
wat je in het leven te doen staat,
te leven zoals het zich aandient.
Enthousiasme, verwondering, vertedering, verdriet, vreugde,
gemis, angst, verwarring, ziekte, kwetsbaarheid
zijn de wezenlijke ingrediënten van het bestaan.
De onophoudelijke hang naar geluk,
die suggereert dat je aan de genoemde ingrediënten kunt ontsnappen,
frustreert het leven juist.
Hoe moet je in vredesnaam de persoon die je denkt te zijn,
maar waar je geen naam aan kunt verbinden, gelukkig maken?
Er zijn gelukkige ogenblikken die verschijnen in jou,
maar als het kind dat naar je lacht verandert in een kind dat sterft,
dan verschijnt er diep verdriet in je.
Dat is het leven.
De totale kwetsbaarheid die buiten elke interpretatie om
volkomen zichzelf is, dient zich elk ogenblik aan.
Als er in de spirituele zoektocht gesuggereerd wordt
dat ontsnappen aan die kwetsbaarheid mogelijk is,
noem ik dat boerenbedrog.
Dat soort uitspraken staat slechts in dienst van het bevestigen
en bestendigen van de bestaande hiërarchie,
van de ongelijkheid tussen de 'verlichte' en de 'niet-verlichte'.
In het besef van het ontbreken van elke hiërarchie zeg ik iets anders:
ga met me mee en laat de zee en de wolken spreken,
of de bomen in het bos.
(Jan van den Oever)
zondag 17 juli 2016
Een stromende rivier
De rivier met al haar macht, kracht en schoonheid kan alleen zijn wat ze is,
omdat ze verbonden is met haar bron, die de stuwende kracht is,
die de stroom van de rivier veroorzaakt.
Wij als mens hebben een soortgelijke verhouding met onze bron - de 'Spirit'.
We kunnen zonder de bron niet in leven blijven.
Onze bron houdt niet op ons kracht te geven
om onze rivier te verbreden en buiten onze oevers te treden.
Geen oever is te hoog voor onze stuwende kracht.
Als wij het contact verbreken met onze bron,
veranderen we onherroepelijk in stilstaand, troebel water.
We kunnen het ons niet permitteren om onze stroom
te verontreinigen met negatieve gedachten.
Het vitale leven zou daardoor uit onze stroom verdwijnen.
Ons water zou zodanig verontreinigd raken,
dat de rivier droog komt te staan.
De stroom van liefde, die wij tot onze beschikking hebben,
heeft de mogelijkheid alles te overspoelen wat op haar weg komt.
Niets is bestand tegen haar kracht.
Alles is mogelijk als we de bron van onze stroom erkennen.
Onze stroom heeft liefde als haar begin
en is eindeloos in haar beweging.
---------------------------------------------
De energie van liefde, waaruit
ik ben geboren, geeft mij de
stuwende kracht om mijn
horizon te verbreden.
De stroom van liefde, die ik tot
mijn beschikking heb, is ontdaan van
alle besmetting.
Als mijn levenswater troebel wordt
heb ik de plicht het te reinigen.
Ik besluit nu dat mijn stroom van
liefde helder en krachtig is.
Ik zal mijn bron in niets belemmeren
haar kracht ten volle aan
mij te geven.
Ik ontvang met blijdschap haar vitale
energie en laat haar met vreugde
onbelemmerd door mij heen stromen om
aan haar natuur te voldoen.
Ik ervaar mijn stroom van liefde
met dankbaarheid voor mijn mogelijkheden.
En zo is het.
omdat ze verbonden is met haar bron, die de stuwende kracht is,
die de stroom van de rivier veroorzaakt.
Wij als mens hebben een soortgelijke verhouding met onze bron - de 'Spirit'.
We kunnen zonder de bron niet in leven blijven.
Onze bron houdt niet op ons kracht te geven
om onze rivier te verbreden en buiten onze oevers te treden.
Geen oever is te hoog voor onze stuwende kracht.
Als wij het contact verbreken met onze bron,
veranderen we onherroepelijk in stilstaand, troebel water.
We kunnen het ons niet permitteren om onze stroom
te verontreinigen met negatieve gedachten.
Het vitale leven zou daardoor uit onze stroom verdwijnen.
Ons water zou zodanig verontreinigd raken,
dat de rivier droog komt te staan.
De stroom van liefde, die wij tot onze beschikking hebben,
heeft de mogelijkheid alles te overspoelen wat op haar weg komt.
Niets is bestand tegen haar kracht.
Alles is mogelijk als we de bron van onze stroom erkennen.
Onze stroom heeft liefde als haar begin
en is eindeloos in haar beweging.
---------------------------------------------
De energie van liefde, waaruit
ik ben geboren, geeft mij de
stuwende kracht om mijn
horizon te verbreden.
De stroom van liefde, die ik tot
mijn beschikking heb, is ontdaan van
alle besmetting.
Als mijn levenswater troebel wordt
heb ik de plicht het te reinigen.
Ik besluit nu dat mijn stroom van
liefde helder en krachtig is.
Ik zal mijn bron in niets belemmeren
haar kracht ten volle aan
mij te geven.
Ik ontvang met blijdschap haar vitale
energie en laat haar met vreugde
onbelemmerd door mij heen stromen om
aan haar natuur te voldoen.
Ik ervaar mijn stroom van liefde
met dankbaarheid voor mijn mogelijkheden.
En zo is het.
(Corrie van Loon)
woensdag 6 juli 2016
Zin en nut - II
Twee onuitroeibare begrippen in ons leven zijn zin en nut.
Wat is de zin van het leven?
Wat is het nut van alles?
De woorden 'zinloos' en 'nutteloos' hebben op de een
of andere manier een negatieve betekenis gekregen.
Dat is opmerkelijk, want dat dingen werkelijk zin of nut
zouden kunnen hebben, hebben we zelf verzonnen.
Wat betekenen deze twee begrippen eigenlijk precies?
In één woord: beoordeling.
We maken iets mee, evalueren dat aan het eind,
en komen tot de conclusie dat het zin heeft gehad of niet.
Zijn we er beter van geworden, dan had het zin.
Zijn we er slechter van geworden, dan was het nutteloos.
Dat heeft dus alles te maken met de ideeën
die we hebben over wie of wat we zijn.
Als we denken dat we iets zijn dat
beter of slechter kan worden,
dan bestaat er inderdaad zin en nut.
Beter en slechter betekent verandering, dualiteit.
En omdat wij het onveranderlijke beginsel zijn
waarin alle veranderingen worden waargenomen,
zijn we dus ook niet onderhevig
aan begrippen als nut en zin.
Betekent dit dat we nooit meer iets gaan
ondernemen omdat het geen zin of nut heeft?
Ja, dat betekent het.
In plaats vab iets te gaan ondernemen
zien we alles spontaan gebeuren.
Of stilte.
Wat is de zin van het leven?
Wat is het nut van alles?
De woorden 'zinloos' en 'nutteloos' hebben op de een
of andere manier een negatieve betekenis gekregen.
Dat is opmerkelijk, want dat dingen werkelijk zin of nut
zouden kunnen hebben, hebben we zelf verzonnen.
Wat betekenen deze twee begrippen eigenlijk precies?
In één woord: beoordeling.
We maken iets mee, evalueren dat aan het eind,
en komen tot de conclusie dat het zin heeft gehad of niet.
Zijn we er beter van geworden, dan had het zin.
Zijn we er slechter van geworden, dan was het nutteloos.
Dat heeft dus alles te maken met de ideeën
die we hebben over wie of wat we zijn.
Als we denken dat we iets zijn dat
beter of slechter kan worden,
dan bestaat er inderdaad zin en nut.
Beter en slechter betekent verandering, dualiteit.
En omdat wij het onveranderlijke beginsel zijn
waarin alle veranderingen worden waargenomen,
zijn we dus ook niet onderhevig
aan begrippen als nut en zin.
Betekent dit dat we nooit meer iets gaan
ondernemen omdat het geen zin of nut heeft?
Ja, dat betekent het.
In plaats vab iets te gaan ondernemen
zien we alles spontaan gebeuren.
Of stilte.
(Jan Koehoorn)
Abonneren op:
Posts (Atom)